In ons dorp daar was een gezin

Ze hadden een meisje, een lief klein kind

Het was een pracht, zo vrolijk en vrij

(en wat een geluk) ze speelde altijd het liefst met mij.

Ze was zo mooi, zo mooi, en zonder woorden

Ze was zo mooi, zo mooi en zonder meer

Ze was zo mooi, zo mooi en zonder woorden,

Zo mooi, zo mooi en zonder meer…….

Ze merkte al vroeg dat haar schoonheid

De ander verward, beangstigd of afleid

Dus bouwde zij een muur om zich heen

Koel en niet raakbaar, zoveel harder dan steen

Ze was te koel, te koud en zonder woorden

Ze was te koel, te koud en zo alleen

Ze was zo koel, zo koud en zonder woorden.

Te koel, te koud en harder dan steen

In het dorp, daar woonde een man

Hij kende haar al van jongs af aan

Hij wilde haar wel, maar toch deed hij haar verdriet

Want als zij naar hem keek, dan zag hij haar niet

Hij was te klein, te bang en vond geen woorden

Te klein, te bang, te bang voor haar

Hij was te klein, te bang en zonder woorden

Te bang , te bang , te bang voor haar

Ik ons dorp daar woonde een vrouw

Maar er was niemand die haar wou

Trots en in stilte droeg ze haar lot

Van buiten zo prachtig, maar van binnen kapot

Ze was te mooi, te mooi te mooi voor woorden

Te mooi, te mooi om waar te zijn

Ze was te mooi, te mooi, te mooi voor woorden

Te mooi, te mooi, te mooi voor mij